മാംഗലൂരിന്റെ നെഞ്ചില് നിന്നും...
ഉയര്ന്നു പൊങ്ങിയ കട്ടിപ്പുക....
അതിലൊതുങ്ങിയത്.....
നൂറു നൂറു മനസ്സുകളുടെ....
മോഹങ്ങളും...നൊമ്പരങ്ങളും...
അതോ അറിയാതെ നിലച്ചു പോയ
സ്വപ്നങ്ങളുടെ കൂട്ടക്കരചിലോ....
നൊടിയിടകൊണ്ടു മായ്ച്ചു കളയേണ്ടി വന്ന...
നിറമുള്ള സ്വപ്നങ്ങള്....
കരിഞ്ഞു പോയ മാംസ തുണ്ടുകളില്....
അച്ഛന്റെ... മകന്റെ.... സഹോദരന്റെ.....
പതിയുടെ.... എല്ലാമെല്ലാമായവരുടെ...
മുഖങ്ങള് തേടുന്ന ജന്മങ്ങള്....
വാവിട്ടു കരയുന്ന മക്കളെ...
തലോടി അണക്കുവാനാകാതെ...
മരവിച്ചു കിടന്ന കൈകളിലും....
സ്നേഹം തുടിച്ചിരിക്കാം....
തീ നാളങ്ങള് നക്കിതുടച്ച്....
മുഖമില്ലാതെയാക്കിയ....
ദേഹങ്ങളെ നോക്കി...
വിലാപങ്ങള് തൊണ്ടയില് കുരുങ്ങിപ്പോയ
ദേഹികള് നെടുവീര്പ്പ് ഉതിര്ത്തിരിക്കാം...
നിറവും....നിയമങ്ങളും...
ഇല്ലാത്തിടത്തേക്ക്...
ഒന്നിച്ചു പോയവര്ക്കൊക്കെ....
ഒരേ നിറമായിരുന്നു....
പാതിയില് മരവിച്ചു പോയ
സ്വപ്നങ്ങളുടെ.....
മോഹങ്ങളുടെ....
മടുപ്പിക്കുന്ന കറുപ്പ് നിറം.....
ജീര്ണിച്ച ആചാരങ്ങളും...
തമ്മില് തല്ലിക്കുന്ന അനുഷ്ട്ടാനങ്ങളും...
ഇല്ലാത്തിടത്തേക്ക്...
ഒരു യാത്രാമൊഴി പോലും ബാക്കി വക്കാതെ....
കണ്ണിമ പൂട്ടി തുറക്കുമ്പോഴേക്കും....
യാത്രയായവര്ക്ക്....
നോവുന്ന എന്റെ നെഞ്ചിന്റെ നൊമ്പര പൂവുകള്..
കണ്ണു നീര് പൂക്കള് കൊണ്ട് അര്ച്ചനകള്... .
സമാധാനമായി ഉറങ്ങൂ...
ഒരുപാടു ഹൃദയങ്ങള് തപിക്കുന്നു....
പൊലിഞ്ഞു പോയ ഈ ജീവിതങ്ങള്ക്കായി....