ഞാന് ഒരു നീര്ക്കുമിളയാണ്-
നിന്റെ മുന്നില് നിന്നെ പ്രതിഫലിപ്പിച്ചു-
നിന്നപ്പോഴൊക്കെയും നീ എന്റെ ഹൃദയത്തിലായിരുന്നു.
ഏതു നിമിഷത്തിലും ഉടഞ്ഞു പോയേക്കാവുന്ന-
എന്നിലാണ് നീ മഴവില്ല് പാകിയത്.
ഏതു കാറ്റിലും പൊലിഞ്ഞു പോയേക്കാവുന്ന-
എന്നിലാണ് നീ നിശ്വാസമായി ഉറങ്ങിയത്.
നീ എന്റെ ഹൃദയരക്തമാണ്-
എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ ഉള്ളറകളിലും-
എന്റെ മരവിച്ച ഓര്മ്മകളിലും പടര്ന്നൊഴുകിയത്
നീ മാത്രമാണ്.
എന്നിട്ടും നീ എന്നെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു.
എന്റെ പ്രാണന് പറിച്ചെടുക്കുന്ന നോവില്-
കരഞ്ഞു തളര്ന്ന് ഒതുങ്ങുമ്പോഴും-
നീ എന്ന സ്വപ്നം എന്നെ ജീവിക്കാന് ആശിപ്പിക്കുന്നു.
നീ ഇല്ലാതെയാകുന്നത് എന്റെ ജീവിതത്തില് നിന്നാണെന്ന്-
എന്റെ ഉള്ളില് പുകയുന്ന ചിന്തയില്-
ഞാന് ഞാന് അല്ലാതെയാകുന്നു.
പ്രാണന് അകന്നാല് ദേഹത്തിനെന്തു വില..?
നീ എന്റെ ദേഹിയാണ്.
എന്റേത് മാത്രമാണെന്ന് നൂറാവര്ത്തി-
എഴുതി ചേര്ത്തതാണ് നീ എന്റെ ചിന്തകളില്.
ഇന്നെന്റെ ചിന്തകള്ക്കും കത്തുന്ന ചിതയുടെ ഗന്ധം.
എന്റെ പ്രാണന് ഒടുങ്ങാത്ത സ്വപ്നങ്ങളെ കുരുതി കൊടുത്ത്-
നിനക്കായി മാത്രം ജീവിച്ചു തീര്ത്ത ദിനങ്ങളുടെ-
നോവും, നൊമ്പരവും മാത്രം കയ്യില് ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചു-
പടിയിറങ്ങിക്കോട്ടേ ഞാന്...?
നിന്റെ നിശ്വാസം ചൂട് പകരാത്ത എന്റെ ജീവിതത്തില് നിന്നും-
ഒരു യാത്രാമൊഴി പോലും പറയാതെ.
പടിയിറക്കപ്പെട്ട മോഹങ്ങള് കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്നു-
കടലെടുത്തു പോയ സ്വപ്നങ്ങള് പരിഹസിക്കുന്നു-
വയ്യ ഇനിയും നിന്റെ കൈത്തലത്തിന്റെ ചൂടില്-
എന്റെ ദുഖങ്ങളെ ഉരുക്കി കളയാം എന്ന വ്യാമോഹം എനിക്കില്ല.
ഈ രാത്രി വെളുപ്പിച്ചു കിട്ടിയാല് പിന്നെയും ഉദിക്കുന്ന പകലുകള്-
നിന്റെ വിരഹവും, നിന്റെ ഓര്മ്മകളും എന്നിലേക്ക്-
തിരികെ കൊണ്ട് വരുന്ന നരച്ച പകലുകളും-
നിന്നെ ഓര്ത്തു കണ്ണീരൊഴുക്കാന് വിധിക്കപ്പെട്ട-
കരി പുരണ്ട രാവുകളും-
ഇനിയും എനിക്ക് വയ്യ-
നീ എന്റെതല്ലെന്നു ചിലക്കുന്ന നാവുകളെ-
നിശബ്ദമാക്കാന് എനിക്ക് കഴിവില്ല.
ഞാന് പൊയ്ക്കോട്ടേ...?
നീ പിന്തുടരാനില്ലാത്ത വഴികളിലൂടെ-
പക്ഷെ എവിടെ പോയാലും ഞാന്-
നിന്റേതു മാത്രമാണല്ലോ...
മനസ്സ് മടുക്കുന്നു നീ കളഞ്ഞിട്ടു പോയ-
കളിപ്പമ്പരം പോലെ ഞാന്.
രാത്രിയുടെ അവസാന യാമത്തിലും-
നിന്നെ ഓര്ത്തു വേദനിക്കാന്-
എനിക്കുള്ളത് നിന്റെ നാമം ജപിക്കുന്ന-
നിലതെറ്റി മിടിക്കുന്ന ഒരു ഹൃദയമാണ്.
നിനക്കു പോലും വേണ്ടെന്നു ഞാന്-
എന്നെത്തന്നെ വിശ്വസിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന-
എന്റെ പാവം ഹൃദയം..