നിന്നെ ഞാന് ഓര്ത്തു നോക്കുകയാണ്....
പാതിരാവു കഴിഞ്ഞു..എല്ലാവരും ഉറങ്ങി....
എന്നിട്ടും ഞാന് നിന്നെ ഓര്ത്തു കൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നു....
ക്ഷമിക്കണം എന്ന വാക്കുകൊണ്ട്....
എന്റെ മറവിയെ ഞാന് മറച്ചു പിടിച്ചെങ്കിലും....
മൂന്നു വര്ഷത്തിനിടയില് നീ മറന്നു കളയാത്ത-
എന്നോടെനിക്ക് ദേഷ്യം തോന്നുന്നു ഇപ്പോള്....
ഞാന് എന്താ ഇങ്ങനെ....?
എന്നാലും നിന്നെ ഞാന് അറിയാതെ പോകുന്നല്ലോ....
ഈ രാത്രി മുഴുവന് വിഷാദം നിറയ്ക്കുകയാണ് എന്നില്...
സൌഹൃദത്തിന്റെ മയില്പ്പീലികൊണ്ട്...
നീ തൊട്ട് ഉണര്ത്തി വിട്ട ഓര്മ്മയുടെ ശീലുകളില്...
എപ്പോഴെങ്കിലും... നിന്റെ മുഖം
തെളിവാര്ന്നു വരുമെന്ന കനവ്...
എന്നെ ഉറങ്ങാന് സമ്മതിക്കുന്നില്ല....
എന്നാലും എപ്പോഴായിരുന്നു ....
കൂടെ ചരിച്ച നിന്നെ വിട്ട്-
ഞാന് ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കാന് തുടങ്ങിയത്.....?
ഇപ്പോള് ഞാന് വെറുക്കാന് തുടങ്ങുകയാണ്...
എന്റെ സൌഹൃദം എന്നില് നിന്നും അടര്ത്തി കളഞ്ഞ
കാലത്തിനെ...
ഓര്ക്കാന് അനുവദിക്കാത്ത മറവിയെ....
ഓര്മ്മകളുടെ കുന്നിക്കുരുമണികള്...
മുഴുവനും എണ്ണിത്തീര്ക്കുവാന്...
ഇന്നീ രാവ് മുഴുവന് ഞാന് മാറ്റിവക്കുന്നു...
ഒടുവിലൊടുവില്...
മഴവില്ല് തുന്നി ചേര്ത്ത ഒരു കുഞ്ഞ് കുന്നിക്കുരുമണിയായി...
നിന്നെ തിരിച്ചു കിട്ടാന്....
പിന്നെ മൂന്നല്ല... ഒരു മുന്നൂറു വര്ഷങ്ങള്...
നിന്റെ സൌഹൃദ തണലില് ഒരുമിച്ചു നടക്കാന്...